(Dit vers laat zich het beste lezen op een groot scherm ;-).

ooit
jaren later
toen de aarde

dor en verlaten was
en alle mensen uitgestorven
of weg naar verdere planeten

ruïnes enkel nog karkassen waren
van een heel erg drukbevolkt verleden
er van natuur niets meer te bekennen was

kiemde er op een stoffig pleintje één plantje op  
het wilde het zo graag nog een keer opnieuw proberen
het kopje wat verlegen en voorzichtig naar de grond gekeerd

kwam het omhoog, voelde zonlicht op haar o zo tere blanke steeltje
richtte zich op om zich te laven aan die verkwikkende energieke warmte
waardoor het zich kon openen en de bloem werd zoals het ooit was bedoeld