we droegen onze angsten mee
in de zon, op het terras
in het park waar ’t geurig toeven was
langs koele branding van de zee

we bonden met een knoop of twee
de wolken vast aan onze jas
en sleepten zo bij elke pas
de zwaarte van het leven mee

het lichaam schuin, het hoofd omlaag
hielden we 't nog wel droog vandaag?
de paraplu alvast omhoog

keken niet op, keken niet rond
de blik droefgeestig naar de grond
zagen we dus niet die regenboog