zevenhonderdeenendertig is het getal van opgetelde dagen waarin ik dagelijks zonder klagen mijn versjes op het beeldscherm knal kan ik dat nóg een jaar dragen? want wat is namelijk het geval het pad waar voor ik sta is smal en ligt bezaaid met vragen kan inspiratie ook verdrogen? heb ik niet alles al gehad? mezelf herhalen zou dat mogen? moet ik de kwaliteit verhogen? en die ‘verplichting’, wil ik dat? dus mensen steun mij in mijn pogen
Categorie archief: Dagvers 2020
Kloown
mijn vader wat een clown heeft zich gekloond zodat hij na zijn dood in mijn lichaam verder woont
tussenstand
ik stond laatst aan de hemelpoort om onverwachts eens aan te bellen ik dacht dat Petrus toe zou snellen als hij mijn schellen had gehoord ik wilde God voorstellen of ik in dit hemels oord even met hem ongestoord mijn evaluatie kon versnellen te weten waar aan toe zijn in de tijd die mij nog rest dat lijkt mij toch wel heel erg fijn zijn mijn kaders groot of klein heb ik het oordeel al verpest? maar God bleek weer niet thuis te zijn
jachtbuit
we jagen steeds maar op geluk
en voelen pijn als we weer missen
het mikken op dat doel alleen
is waar we ons als jagers in vergissen
geluk is een gevoel net als verdriet
of onbedaardlijk terugverlangen
je doet er beter aan vol te ervaren
welke buit je wél hebt mogen vangen
echt alles wat je aan gevoelens hebt
schuif dat niet opzij als rotgevoel
onderzoek ten volle wat het doet
je voelt vanzelf wat ik bedoel
geef me de liefde
geef me de liefde die tussen de regels zit niet de woorden die je zeggen kan maar de gebaren eromheen geef me de liefde die niet uitgesproken wordt maar uitgezonden het samen voelen in alleen geef me de liefde in de glimlach van de ogen dat kleurtje op de wang de zachte blik bij ik ben bang geef me de liefde die geen klank behoeft en die je enkel voelen kan in de stilte tussen jij en ik
De mooiste vergedichten 