ik ben met kerst in ’t bos gaan lopen
ik was alleen met mijn verdriet
ik hoopte hem daar kwijt te raken
maar dat lukte me dus niet
nou… ik ben ‘m even uit het oog verloren
maar toen liep eenzaamheid opeens bij mij
dat vond verdriet maar jaloersmakend
en kwam er dus weer heel snel bij
zo liepen wij plots met zijn drieën
ik probeerde stiekem te versnellen
misschien hielden ze mij niet bij
toen wanhoop ons kwam vergezellen
we zijn gevieren toen maar omgekeerd
en gezamenlijk naar mijn huis gegaan
en bijna bij mijn voordeur aangekomen
sloot frustratie zich nog bij ons aan
nou kom maar binnen zei ik vormelijk
men zocht een plekje aan mijn dis
vijf man, dat is best druk aan tafel
en ja hoor… daar kwam ergernis
ik ging dus maar wat eten maken
met wat ik in de koelkast had
op zoveel had ik niet gerekend
en daar stond boosheid op het pad
toen hij ook plaatsnam aan mijn tafel
zich tussen de anderen had geperst
kwam schaamte ook nog even binnen
vanwege een veel te drukke kerst
toen miserabel zich kwam melden
en de anderen zeiden schuif maar aan
heb ik de boel de boel gelaten
en ben heel vroeg naar bed gegaan
Tagarchief: Bos
los
ik zette kinderen op aarde ik bracht ze groot en liet ze los gaf ze als wapens mee wat normen en wat waarden voor in het grotemensenbos waar kansen wonen en gevaren ik heb ze voorgeleefd hoe je de monsters temt door je niet blind op hen te staren hoe je oog houdt voor de bloemen en hoe je aan de onrust went door steeds de liefde te benoemen daar gaan ze nu ik kijk ze na ze zijn zo jong van jaren en ik besef hier dat ze al die lessen zelf aan den lijve gaan ervaren
flarden
zittend op een bankje in het bos hoor ik om de zoveel tijd flarden levens voorbijfietsen ‘toen heeft Joop dat huis dus maar gekocht’ ‘mijn arm links is dan ook vele malen sterker’ ‘ook dood, niet aan corona hoor, hartfalen’ ‘had die hond nooit moeten nemen’ ‘heeft jarenlang een kapperszaak gehad’ ‘echt?! Dat méen je!?’ ‘nee, jij moet je er gewoon niet mee bemoeien’ ‘geen druppel meer, al achtenhalf jaar’ ‘dit is verkeerd we moeten terug’ elk fietserspaar hun eigen flard het totale leven hangt van flarden aan elkaar
De mooiste vergedichten 