Tagarchief: Dood zijn

zusje

Geplaatst op door 
ik heb mijn zusje nooit gekend
maar vandaag zag ik haar schommelen
bij dat huisje in de polder
haar handjes stevig om de touwen

haar blonde haartjes in de wind
het houten plankje waar ze 
in haar witte zomerjurkje op zat
een vrij en onbevangen kind

ik heb mijn zusje nooit gekend
ik moet het hebben van wat foto’s
maar op die schommel bij dat huisje
kon ik toch zielsveel van haar houden

smeekbede van een dichter

Geplaatst op door 
en als ik dan gestorven ben
welke woorden blijven dan nog in mij achter
er zitten er nog zoveel in
die ik bij leven niet geschreven kreeg
ik smeek je 
grijp me bij mijn koude enkels
keer me om
schud mijn kadaver leeg
schraap zelfs de laatste letters uit mijn strot
en puzzel uit die grote berg
de zinnen die ik nog te zeggen had
waartoe ik jammerlijk de kans niet kreeg

Hemel of hel 

Geplaatst op door

Ik ben hartstikke dood. Vanmorgen gebeurd. Ik zat op mijn fiets en in enen kwam van rechts die tuctuc. In Amsterdam nota bene. Maar het kan ook gewoon een ijzeren hond geweest zijn. 
Het ging ook zo snel. Dat lawaaiige driewielige bromfietsapparaat scheurde de hoek om en nam waar hij recht op had. Voorrang. En en passant mijn leven. Lees verder →

belangrijk

Geplaatst op door 
ik denk dat ik belangrijk ben
maar wat verandert er nou werkelijk
als ik tot as verkruimeld
word meegenomen door de wind?

wat voeg ik aan de wereld toe als
ik denk dat ik belangrijk ben
zolang ik geen nieuw E=MC2 bewijs
of een vaccin ontwerp tegen de corona

de wereld stopt niet zonder mij
dus klopt het niet wanneer
ik denk dat ik belangrijk ben
hoelang zal men mij werkelijk missen

maar in het hier en nu voel ik je smelten
als ik mijn hand zacht op de jouwe leg
terwijl ik aandachtvol je tranen droog, dus
ik denk dat ik belangrijk ben

Gekozen versvorm:

Ik noem dat maar een ‘Opschuifvers‘ waarin ik één terugkerende regel steeds een plekje opschuif in het volgende refrijn. 🙂