de oude schrijver legt zich neer naast zijn lege pen blaast zijn laatste letters uit nu vloeit er niks meer op papier geen inkt geen inspiratie slechts een woordeloze vlakte vol diepe barsten in de verstofte grond van zijn letterlijk bestaan
Tagarchief: dood
eindspurt
als langzaamaan
de dagen tellen gaan
je tred vertraagt
je zicht vervaagt
je echtgenoot
al jaren dood
je bent alleen
kunt nergens heen
dit huis is niet het jouwe
wie zijn die vreemde vrouwen
je voelt je een ontheemde
je dochter is een vreemde
die het misschien wel goed bedoelt
maar niet begrijpt hoe jij je voelt
je levenspad ten einde loopt
je op een snelle afloop hoopt
en naar die dood slechts kunt verlangen
...
moge je dan begrip ontvangen
liedje
vandaag bezocht ik oude doden
hun stenen vuil verzakt en grijs
ver in de vorige eeuw begraven
een Mies een Zus een Jet en Gijs
ook zij liepen ooit rond op aarde
hadden een pa een zus of kind
werden vervloekt, gemist, verguist
hebben gelogen, hebben gemind
ik heb een liedje daar gezongen
over t gemis dat zij er niet meer zijn
ik denk dat het ze kon bekoren
misschien ook niet maar ’t voelde fijn
rede
die woorden strakjes
aan dat graf
die in verleden tijd
spreek ze uit nu
wacht niet af
je was zo dit
je was zo dat
daar hadden ze
bij leven uitgesproken
zelf veel meer aan gehad
gesprekje
je inspireert me, sprak de dood door jou kom ik tot leven dat compliment mijn goede vriend wilde ik je even geven da’s wederzijds, zo sprak het leven door jou mijn beste dood ken ik de waarde van de mij gegunde tijd juist dat maakt mijn bestaan zo groot
De mooiste vergedichten 