hij kocht dagelijks zijn pondje aandacht bij het blonde meisje in de winkel ze verpakte het in een papieren zak en plakte er een knipoog op thuisgekomen plaatste hij het zakje bij de anderen in zijn voorraadkast besloot morgen nog eens langs te gaan omdat hij niet voldoende had
Tagarchief: eenzaam
onvermijdelijk
na het vasthouden
wat onvoorstelbaar
zacht kon zijn
en liefdevol
kwam onvermijdelijk
het loslaten
het vallen
in de diepte
het eenzaam zijn
het ondraaglijke
verlangen
om eventjes
heel eventjes
weer samen
één geheel
te kunnen zijn
ergens
zo ’s avonds laat, gordijnen dicht moet ik opeens weer aan je denken je blonde haar, je fijn gezicht dat glaasje wijn inschenken ik mis je aan de tafel hier je lach, de vrolijke gesprekken het plankje kaas en het plezier opeens besloot je te vertrekken je echo houdt je stoel bezet in de lucht staan je contouren en ergens voelde ik zonet een kus mij zacht beroeren
warm welkom
de radiator tikt zichzelf tot leven komt weer uit haar koude dood ze kreunt haar warmte door de muren daar ik de thermostaat ontsloot het haalt de stilte uit de kamer waarin ik eenzaam binnentreed ze spreekt tot mij met al haar warmte waardoor ik mij toch welkom weet
ontmoeting
ik heb de eenzaamheid ontmoet vandaag hij zat daar op zijn kleine kamer stil te zijn en voor zich uit te staren ik zwaaide naar hem hij wenkte mij en liet me binnen spreken deed hij niet zijn adem tikte als een trage klok terwijl het tikken van de klok klonk als zuchten van zijn adem de tijd kroop doelloos langs de plinten en op de vloer krioelden zijn gedachten ik probeerde er een paar te vangen ze voelden zwaar en roken zilt ze leken ook wel op elkaar ik heb de eenzaamheid gezien vandaag en had met hem te doen
