ik ben met kerst in ’t bos gaan lopen
ik was alleen met mijn verdriet
ik hoopte hem daar kwijt te raken
maar dat lukte me dus niet
nou… ik ben ‘m even uit het oog verloren
maar toen liep eenzaamheid opeens bij mij
dat vond verdriet maar jaloersmakend
en kwam er dus weer heel snel bij
zo liepen wij plots met zijn drieën
ik probeerde stiekem te versnellen
misschien hielden ze mij niet bij
toen wanhoop ons kwam vergezellen
we zijn gevieren toen maar omgekeerd
en gezamenlijk naar mijn huis gegaan
en bijna bij mijn voordeur aangekomen
sloot frustratie zich nog bij ons aan
nou kom maar binnen zei ik vormelijk
men zocht een plekje aan mijn dis
vijf man, dat is best druk aan tafel
en ja hoor… daar kwam ergernis
ik ging dus maar wat eten maken
met wat ik in de koelkast had
op zoveel had ik niet gerekend
en daar stond boosheid op het pad
toen hij ook plaatsnam aan mijn tafel
zich tussen de anderen had geperst
kwam schaamte ook nog even binnen
vanwege een veel te drukke kerst
toen miserabel zich kwam melden
en de anderen zeiden schuif maar aan
heb ik de boel de boel gelaten
en ben heel vroeg naar bed gegaan
Tagarchief: Eenzaamheid
wie?
met wie moet ik nu delen wat me lief is of me raakt nu de keuze voor ons beiden onomkeerbaar lijkt gemaakt wie kan ik nog vragen hou me even stevig vast ik heb moeite met het tillen van een veel te zware last wie kan ik nog kusjes sturen als ik eenzaam ben in bed nu achter wat wij samen hebben een dikke punt is neergezet
winkelen
hij kocht dagelijks zijn pondje aandacht bij het blonde meisje in de winkel ze verpakte het in een papieren zak en plakte er een knipoog op thuisgekomen plaatste hij het zakje bij de anderen in zijn voorraadkast besloot morgen nog eens langs te gaan omdat hij niet voldoende had
onvermijdelijk
na het vasthouden
wat onvoorstelbaar
zacht kon zijn
en liefdevol
kwam onvermijdelijk
het loslaten
het vallen
in de diepte
het eenzaam zijn
het ondraaglijke
verlangen
om eventjes
heel eventjes
weer samen
één geheel
te kunnen zijn
alsof
ik heb de kaarsjes aan gedaan
zodat ik in het vuur kan staren
de kachel uit, een deken om
op Spotify iets met gitaren
zo voel ik de genoeglijkheid
die we kennen nog van vroeger jaren
toen jij nog levend naast mij zat
je zachte strelen door mijn haren
nu heb ik slechts je Zoom-account
en doe alsof we samen waren