mijn vader wat een clown heeft zich gekloond zodat hij na zijn dood in mijn lichaam verder woont
Tagarchief: Erfenis
van waarde
je spullen hebben jouw waarde zolang jij ze maar bezit het lepeltje van oma de zelfgebreide sjaal dat porseleinen olifantje die foto met die vis het zachte borsteltje mooi he? hoe je je hechten kunt aan spullen? als je dood bent wordt het weggeflikkerd
erfenis
ik ben mijn eigen vader hoe wonderlijk is dat in hoe ik loop, in hoe ik zit in hoe ik knars met mijn gebit in hoe ik kijk in hoe ik kuch in hoe ik praat in hoe ik zucht in hoe ik vloek in hoe ik scheet in hoe ik lach in hoe ik eet dezelfde blik hetzelfde haar ik ben mijn vader aanvaard het maar
stilstaand beeld
dan tref je in de gootsteen nog wat losse korrels rijst en anderhalf preiringetje aan de koekenpan staat vettig leeg op het fornuis de houten lepel reikt nog uit de wc bril ligt omlaag vlekjes op de rand binnenin een vergeten streepje een flintertje papier waaiert weg over de tegelvloer mijn kussen ingedeukt ruikt nog naar me het dekbed hangt mistroostig half tot op de grond een onderbroek drie opgestroopte sokken op de eetkamertafel liggen bevroren mijn laatste tekenen van leven als een half uitgelezen boek dat stel ik me voor als je mijn huis inkomt stel dat ik plots word weggerukt
erfenis
de dood trekt sporen door ontgonnen land voren van pijn en onvermogen ze ploegt verlies en wanhoop om legt akkers van gemis wijd open waar zichtbaar wordt wat altijd was maar ondergronds was blijven steken wat liefde heet of pijnlijk stak blijft achter bij wie het land moeten bewerken
De mooiste vergedichten 