ik wist niet dat het kon mijn hoofd uitwaaien maar ik woei er zomaar uit liggend op het strand een felle bries daar ging ik de leegte in ik woei over van alles heen een duinlandschap vol schimmige gedachten helm waarmee ik mij beschermde tegen tegen jou en jouw ideeën los zand ik maakte er geen deel van uit zo woei ik naar de branding toe waar gevoelens kwamen en weer gingen och kon zo het leven zijn waaiend met de wind niet in maar uit mijn hoofd
Tagarchief: Strand
opgang
ik woon dichtbij een zee van tranen
een baai vol golven van verdriet
waar ook ik bij tijd en wijle
(te vaak) de mijne in vergiet
soms loop ik er mijn avondrondje
en zie de zon die zee in zinken
dan voelt de einder heel nabij
en ook de wens om te verdrinken
in die golven in die tranen
dan wil ik tot de bodem gaan
om ’s morgens na een zwarte nacht
met de zon weer hemelhoog te staan
Avondlicht
Zittend op een bankje
staar ik naar de verte
Een boot drijft
als een streepje
over de einder
weg
Terwijl de horizon
haar mond straktrekt
kijk ik achterom
De wegen
die ik heb bewandeld
liggen verankerd
Tot hier ben ik gekomen
Mij rest slechts
het deinen
op de golfslag
van herinneringen
Voorbijtrekkend landschap
De zon nadert de kim
Op dit late tijdstip
lijkt ze te versnellen
Ik zie hoe ze beweegt
op haar weg
naar de onontkomelijke nacht
Dagvers: Iedere dag een vers naar aanleiding van het boekje “Elke dag een tekening” waarin ik dagelijks word uitgedaagd een tekenopdracht uit te voeren. Laat ik nou tekenen met woorden!
De opdracht van vandaag:
Teken jezelf als bejaarde
Je kunt me volgen door je mailadres in te vullen in de linkerkolom van deze pagina en op de de ‘volg’ -link te klikken.
