hij liet de wereld van zijn schouders rollen de last werd hem nu toch te zwaar nou kon hij wel wat hebben maar ’t was altijd stilstaan zelden hollen het begon hem door zijn hoofd te tollen altijd stond hij voor de ander klaar zijn eigen sores maakte hij onwaar door ze weg te grappen of te grollen uiteindelijk is hij dus rechtop gaan staan je kunt niet altijd voor een ander bukken zonder aan jezelf voorbij te gaan hij keek ze even nog vertwijfeld aan en niet wetend of het hem zou lukken is hij toen zijn eigen weg gegaan