hij liet de wereld van zijn schouders rollen
de last werd hem nu toch te zwaar
nou kon hij wel wat hebben maar
’t was altijd stilstaan zelden hollen

het begon hem door zijn hoofd te tollen
altijd stond hij voor de ander klaar
zijn eigen sores maakte hij onwaar
door ze weg te grappen of te grollen 

uiteindelijk is hij dus rechtop gaan staan
je kunt niet altijd voor een ander bukken
zonder aan jezelf voorbij te gaan

hij keek ze even nog vertwijfeld aan
en niet wetend of het hem zou lukken
is hij toen zijn eigen weg gegaan