ze wreven langs mijn benen
krioelden om me heen
en waren niet alleen
schurken
hun geniepige lachjes
die maskertjes voor hun ogen
hadden me dus bedrogen
schurken
langs mijn billen gingen ze
langs mijn armen en mijn rug
van links naar rechts en weer terug
schurken
pas toen ik doorhad
wie ze waren
kwam ik los van mijn bezwaren
schurken
niet die boefjes die ik dacht
maar die kriebelige lettertjes
die aanrakerige ettertjes
van dat ene woordje:
schurken
©FuroreHugo
(Schrijft iedere avond een vers. Dus vers)
________________________________________
Vrijdagvers: Uitstervend woord
Taal is een levend organisme.
Woorden zien het levenslicht of sterven uit.
Iedere vrijdag in 2021 belicht ik een woord uit het stervenshuis der woorden.
52 weken lang. Dat het nog net iets langer leve moge.
Iedere andere weekdag heb ik een ander thema.
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.